شرایط تیم‌های پایه  نگران‌کننده است نه بحرانی

کاراته ایران مثل الماسی است که بعضی اوقات گردوخاک درخشش این الماس را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. در ادوار گذشته درخشش این رشته را بار‌ها دیده‌ایم و نوسان در نتیجه‌گیری واقعیت ورزش است. قصدم دفاع از نتایج به دست آمده در آسیا نیست چراکه دفاع بدهنگام از یک رشته می‌تواند لطمات جبران‌ناپذیری داشته باشد. اگر سه کارت سبز، زرد و قرمز در نظر بگیریم، در این دوره قهرمانی آسیا کاروان ما هر سه کارت را گرفت. در بخش‌هایی که ناکام شدیم کارت قرمز گرفتیم، مثل کومیته انفرادی بزرگسالان بانوان و آقایان. در کاتای تیمی و انفرادی بانوان و مردان صاحب مدال شدیم و در حقیقت کارت سبز دریافت کردیم. در بعضی رده‌ها نفرات حذف‌شده داشتیم. باید بررسی شود آیا سرمربی و کادرفنی فرصت لازم را برای بازسازی تیم‌های پایه داشته‌اند یا نه. از طرفی در این دوره دو اتفاق مثبت برای کاراته ایران رخ داد؛ مدال طلای کومیته تیمی مردان در رده بزرگسالان. این مدال در روز آخر مسابقات به دست آمد و کومیته‌کا‌های ایرانی قدرت خود را به نمایش گذاشتند. همچنین برای اولین‌بار در پاراکاراته نماینده داشتیم و نشان دادیم مصمم به سرمایه‌گذاری در این بخش هستیم. در کل عملکرد ۱۰ سال و دو سال گذشته کاراته ایران جای بررسی، تعمق و کار کارشناسی دارد. برای اظهارات منتقدان احترام قائلم و بسیاری از نقد‌های مطرح‌شده واقعیت‌های کاراته است، اما دفاع فدراسیون از عملکرد به دست آمده نسبت به امکانات و تدارکات را غیرمنطقی نمی‌دانم. در قرعه‌کشی‌ها حضور داشتم، قرعه‌های روز مراسم با قرعه‌های فردای آن کاملاً متفاوت بود! کشور‌هایی هستند که به قدرت کاراته ایران علاقه‌ای ندارند. متأسفانه به خاطر ضعف‌های موجود هیچ کرسی‌ای در آسیا و WKF نداریم. در خصوص داوری هم باید بگویم سر صالح اباذری را بریدند. ناداوری‌ها در مبارزه او حتی من را نیز عصبانی کرده بود، حتی در مبارزه نماینده کویت با بهمن عسگری نیز کم‌لطفی شد. برخی اوزان نمایش بدی نداشتند، اما اشتباهات داوری تأثیرگذار بود و این اشتباهات جزئی از کاراته محسوب می‌شود. این نوع قضاوت‌ها برای قاره آسیا جای تأسف دارد. متأسفانه قدر کرسی‌هایی را که داشتیم، ندانستیم. کرسی‌ها را خارجی‌ها از ما نگرفتند بلکه کاراته ما اسیر خودزنی است. برای نجات کاراته باید همه دست به دست هم بدهیم تا شرایط کاراته تغییر کند. طلای روز آخر ارزش کاراته ایران را به نمایش گذاشت. واقعیت این است که اهالی کاراته باید متحد شوند و به جای آنکه سرعت همدیگر را کاهش دهیم، به کاراته کمک کنیم. باید اتاق فکری در فدراسیون تشکیل شود تا همه حمله‌ها به سوی رئیس فدراسیون یا کادرفنی نباشد. باید یک مثلثی را در نظر گرفت؛ اول اعضای آن مجموعه شامل مربی، داور و ورزشکار، دوم افرادی که هدایت فنی و تشکیلاتی را بر عهده دارند و سوم هم اعضای مدیریتی و اداری. همه ما در نتایج به دست آمده سهیم هستیم. به نظر می‌رسد برخی از مربیان، ورزشکاران و داوران دچار غرور کاذب شده و کار‌های اصولی را رها کرده‌اند. در تیم‌های پایه نیاز به کار بنیادی داریم. در گذشته در بعد نگهداری و آموزش رده‌های پایه تعلل یا کوتاهی‌هایی صورت گرفته که در آینده لطمه خواهد زد. شرایط تیم‌های پایه نگران‌کننده است نه بحرانی. اگر سازماندهی لازم وجود داشته باشد و پشتوانه‌سازی در دستور کار قرار بگیرد، کاراته ایران می‌تواند فاصله‌اش را با رقبا حفظ کند. اگر قدر داشته‌های‌مان را بدانیم، می‌توان به آینده امیدوار بود. عدم‌ثبات یکی از مشکلات اصلی ماست. این مسئله اعتماد جامعه کاراته جهانی و آسیایی را به ما کم کرده است. کشور‌های کوچک کرسی‌های بین‌المللی می‌گیرند، اما ما به خاطر رقابت منفی یا حسادت پتانسیل‌های‌مان را می‌سوزانیم. اگر تا شش ماه آینده به کاراته سروسامان تشکیلاتی، اداری و سازماندهی ندهیم، قطعاً در بازی‌های آسیایی و جهانی به مشکل خواهیم خورد. ناامیدی به هر رشته‌ای رسوخ کند محکوم به شکست خواهد بود. 

 

جامعه کاراته باید به این واقعیت آگاه باشد که گرفتن مدال در آسیا دیگر به سادگی گذشته نیست. حریفان ما در قاره با استفاده از مربیان خارجی، امکانات خوب و سرمایه‌گذاری رشد قابل توجهی داشتند. کاراته ایران در ۱۰ سال گذشته خود مانده ولی حریفان آسیایی پیشرفت بسیار خوبی کرده اند، آن‌ها به ما رسیده و حتی در برخی اوزان از ما پیشی گرفته‌اند. تیم اردن در این دوره عملکرد درخشانی داشت، عربستان و قزاقستان نیز بسیار خوب ظاهر شدند. عربستان از مربی خارجی کمک گرفته، اردن مربی مصری دارد، ازبک‌ها رشد کرده‌اند و قزاق‌ها نیز در بخش بانوان خوش درخشیده‌اند. 

هیچ کشوری دست‌روی دست نگذاشته و همه پیشرفت داشته‌اند، حتی کشور‌های شرق آسیا. ژاپن که رقیب سنتی همه تیم‌هاست و از ۲۰ مدال طلا ۱۴ طلا در بخش کاتا به دست آورد. تیم‌هایی مثل هنگ‌کنگ و حتی کامبوج دنبال رشد و ترقی هستند. باید تلاش کنیم از قافله پیشرفت جا نمانیم. در رده امیدها، شش فرصت برای مدال‌آوری داشتیم؛ در هر شش وزن به مدال رسیدیم، در دو وزن نیز فینالیست داشتیم. عملکرد امید‌ها در این دوره قابل دفاع است، اما نتایج کسب شده در رده بزرگسالان اصلاً خوب نبود، البته موفقیت در بخش تیمی قدرت کاراته کشور‌ها را نشان می‌دهد که خوشبختانه در کومیته تیمی مدال طلا گرفتیم. کاراته‌کا‌های خوبی داریم، اما در انفرادی فقط به دو مدال برنز رسیدیم. ملی‌پوشان آمادگی لازم را داشتند ولی در مبارزه صالح اباذری ناداوری رخ داد. 

در سایر اوزان هم حریفان‌مان رشد کردند. والا ما همان تمرینات و اردو‌ها را داریم، منتها رقبا پیشرفت کردند. کاراته ورزش ثانیه‌هاست و در لحظه آخر یک امتیاز همه چیز را تغییر می‌دهد. فاصله کاراته ایران با حریفان آسیایی بسیار کم شده و بعضاً از آن‌ها عقب افتاده‌ایم. باید این فاصله را پر کنیم. در رده‌های نوجوانان و جوانان نیز بی‌تعارف باید بگوییم ضعیف ظاهر شدیم، البته استاد سلیمانی زمان کمی برای آمادگی این تیم در اختیار داشت. عمری است کاراته کار می‌کنیم و نمی‌توانیم به هم دروغ بگوییم. نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم. قطعاً می‌توانیم به مسیر پیشرفت بازگردیم. در کاراته ایران کارشناس فنی و نخبه کم نداریم. باید از کارشناسان به‌روز استفاده شود. تفکرات پوسیده گذشته به درد کاراته نمی‌خورد. باید فکر و ایده جوان به کاراته وارد شود. 

پتانسیل ما به قدری بالاست که علاوه بر آسیا می‌توانیم کاراته دنیا را نیز فتح کنیم. با برنامه‌ریزی و کارکارشناسی می‌توان این مسیر سخت را طی کرد. باید دید کاراته دنیا به چه شکل تمرین می‌کنند و با الگو گرفتن از آن‌ها و استفاده از تفکرات نو می‌توان خلأ ایجاد‌شده را پر کرد. در رده‌های پایه نیز قرار است فدراسیون تیم نونهالان را به تورنمنت خارجی اعزام کند. این تصمیم خوبی است و همین تیم پشتوانه رده‌های دیگر خواهد بود. متأسفانه با ضعف اعزام ورزشکاران به مسابقات خارجی نیز مواجه هستیم. در رده امید‌ها دو نفر از ملی‌پوشان برای نخستین‌بار حضور در تورنمنت برون‌مرزی را تجربه می‌کردند. اگر چه هر دو مدال برنز گرفتند ولی این‌ها برای آشنا شدن به شرایط مسابقات بین‌المللی به تجربه بیشتری نیاز دارند. از طرفی برخی منتقدان کم‌لطفی می‌کنند و می‌گویند برنز آسیا ارزش زیادی ندارد! در حالی که با بالارفتن سطح کارته آسیا گرفتن مدال برنز نیز ارزشمند و بسیار سخت است. قصد توجیه کردن نتایج ضعیف را ندارم ولی نباید کم‌لطفی کرد. باور کنید رفتن روی سکوی آسیا دیگر به سادگی گذشته نیست. امیدوارم هیچ کس به فکر منافع شخصی خود نباشد و فقط به رشد و نجات کاراته فکر و نقد سالم کنیم و راهکار ارائه دهیم. 

 

 

 

کاراته ایران همواره در ادوار گذشته قهرمانی آسیا حضور فعالی داشته است. میانگین نمره کاراته ما کاملاً مشخص است. نتایج کسب‌شده در رده بزرگسالان ملاک اصلی است، منتها شرایط هر دوره متفاوت است. اولین‌بار در دهه ۸۰ کومیته تیمی مردان قهرمان آسیا شد و من آن موقع مربی تیم‌ملی بودم. پس از آن نیز این افتخار تکرار شد و این بار نیز کومیته تیمی مدال طلا را از آن خود کرد، منتها این بار در بخش انفرادی چهار نفر از تیم مردان حذف شدند و به مدال نرسیدند! این‌ها نکات منفی تیم‌ملی است. کشوری مثل اردن در بخش مردان پنج فینالیست و ژاپن در بخش بانوان چهار فینالیست داشت. باید ببینیم انتظارات‌مان از فدراسیون چیست؟ فدراسیون باید از تیم‌های ملی پشتیبانی کند. در این دوره ایران از معدود کشور‌هایی بود که با تیم کامل عازم قهرمانی آسیا شد. فدراسیون به رغم مشکلات اقتصادی هزینه‌ها را پرداخت کرده، ویزا گرفته و کاروان را کامل اعزام کرده است، به همین خاطر معتقدم در بحث پشتیبانی فدراسیون نمره خوبی می‌گیرد، ولی در بخش فنی فدراسیون مسئولیت نظارتی‌اش را به درستی انجام نداده است. قبل از این تیم در بازی‌های کشور‌های اسلامی و تورنمنت روسیه حضور داشت و باید روی عملکردشان نظارت می‌شد.

به جرئت می‌توانم بگویم نتایج به دست آمده در تمامی رده‌های سنی در هر دو بخش بانوان و آقایان در ۱۲ سال گذشته به‌هیچ‌وجه در حد نام ایران نبود! در واقع سیر نزولی فنی کاراته کشورمان از سال ۲۰۱۶ آغاز شد. بحث تغییر در کادرفنی را عنوان نمی‌کنم ولی کاراته ایران از نظر فنی دچار مشکل است. در درجه اول آن‌ها که در حوزه فنی مسئولیت داشتند، به ویژه کمیته فنی باید پاسخگو باشند، ضمن اینکه برای آینده نیز تدبیری بیندیشند. به جز دکترین و استراتژی «تمرین در جهنم و مسابقه در بهشت» کاراته ایران هیچ راه دیگری ندارد. هر کس اظهارنظر در مورد مسائل داوری و اعمال نفوذ را مقدم برای نکات فنی می‌داند، در واقع کار را به بیراهه می‌کشاند. در حالی که ابتدا باید به مسائل فنی فکر کنیم، پس از آن سراغ لابی و مسائل دیگر برویم. کاراته رشته غیررکوردی است. در رشته‌های رکوردی صدم‌ثانیه یا یک گرم می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد. خطای سهوی و عمدی در کاراته وجود دارد و همه این را می‌دانند. مقابله جدی با بازیکن‌سالاری، گذر از نام‌ها و سوابق، حضور اجباری در قهرمانی کشوری، گردش نخبگان، حضور در رقابت‌های انتخابی و تمرین در جهنم و مسابقه در بهشت از جمله مواردی است که می‌تواند به کاراته کشور کمک کند. اگر به این مسائل توجه شود، می‌توانیم دوباره به روز‌های خوب بازگردیم. در خصوص کادرفنی نیز باید گفت نمره کادرفنی کاملاً مشخص است.

 رئیس فدراسیون باید برای ادامه حضور آن‌ها تصمیم‌گیری کند. در خصوص رده‌های پایه باید بگویم هر کسی به رئیس فدراسیون برای انتخاب استاد علیرضا سلیمانی به عنوان سرمربی تیم نوجوانان و جوانان مشاوره داد، اشتباه کرد. سوابق استاد سلیمانی در بزرگسالان برای همه مشخص است. او در زمان مدیریت طباطبایی سرمربی رده‌های پایه بود یک طلا گرفت، اما در زمان مدیریت آهی، سرمربی تیم بزرگسالان بود و شش طلا به دست آورد و در زمان مدیریت سمندر نیز در رده بزرگسالان چهار طلای آسیا به ارمغان آمد. نمره و عملکرد او در رده بزرگسالان با عملکردش در رده‌های سنی اصلاً قابل مقایسه نیست. این انتخاب کاملاً اشتباه بود. برای موفقیت در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان به زمان بیشتری نیاز است و تنها با برنامه مدون و اصولی می‌توان برای تیم بزرگسالان پشتوانه‌سازی کرد.